Soms komt een kennis te laat, dan is de kans groot dat het de chef Ambiance is. Maar soms komt kennis te laat en dat noemen we gemakshalve een gebrek aan ervaring. La Tana in hartje politiek Brussel is daar een recent bewijs van. Het is een Italiaans eethuisje, gespecialiseerd in Italiaanse bieren, op een olympische steenworp van Le cirque Royal. Hebben we eindelijk ons favoriete Italiaans restaurant in Brussel ontdekt?
In onze twintiger jaren dachten we dat we Brussel kenden, door naar om het even welk concert in de Cirque te gaan en dan op te scheppen dat ‘Brussel vraiment waar onze stad is, quoi’. Wat wisten wij van het leven? Een dineetje voor het concert… oei. De paniek sloeg toe: een worstenbroodje in de Panos in Brussel-Centraal, een kebab ergens n’importe où (non, sans sauce monsieur!) of -meestal- enkele glazen boterhammen gaan schellen in dat Anderlecht-kaffee, de Liberty, daar op den hoek van de Vrijheidsplaats.
Hadden we toen maar ontdekt dat La Tana bestond:
- Een kleine (wauw, wat een connaisseur van Brussel)
- gezellige (ideaal om indruk op de vrouwtjes te maken)
- Italiaan (ooh romantisch én iedereen lust pasta met tomatensaus)
- Met bieren (ook goed als uw date destijds afzei en ge noodgedwongen ne kameraad mee moest nemen)
- Op wandelafstand van de Cirque (da’s gewoon handig!)
Maar soit, laat ons wel wezen: La Tana bestond toen nog niet. Daarom trokken we er begin 2018 heen, na een tip van onze R&D-afdeling.
Valerio, mannelijk voor Valerie, is een Italiaan met een simpele missie:
kwalitatief koken zoals la mama en veel lekkere biertjes sloeberen zoals de papa.
Bref , het lijkt wel het italiaans equivalent van onze bikkelharde missie: kwalitatief eten, kwantitatief drinken. De indeling van het eethuisje is er ook naar: Valerio maakt de simpelste en lekkerste gerechten in een minuscuul keukentje, zodat alle traditionele bieren mooi geëtaleerd kunnen worden. Deze man weet wat prioriteiten zijn.
Er zijn zo’n twintigtal zitplaatsen in het gezellige pand en we vatten post bij de keuken voor een snelle lunch. Doe ons maar de dagschotel, een lasagneachtig brokje pure lekkernij uit de oven. In afwachting daarvan opteren voor frisse Italiaanse pilsner van’t vat. Een violent grapefruit IPA van 4,1 percentage. Ideaal. En een Beerbrugna Sour, gemaakt van pruimkes, afklokken op 7 graden. Lekker. We zijn nog maar aan’t nippen van ons bescheiden colleke schuim of de borden zijn al gevuld met de brok pasta. Of zeg maar brokje, we snappen waarom de tafel naast ons antipasti bij de vleet bestelden. Het was wel heerlijk, maar zo’n restje dat ge met een kater makkelijk om 11u ‘s ochtends kunt wegklokken.
Doch niet getreurd. Dat bommeke binnengespeeld en meteen de tiramisu van stout bier besteld. Met daarbij een black saison Duro-Vernum. Nu, een seizoensbier zou historisch gezien toch niet te straf mogen zijn, want anders zouden de seizoensarbeiders na de dorstlessing tijdens de middag gewoon in de pit gaan, in plaats van te arbeiden, maar deze joekel is toch verrassend 7,1 graden oeps. Aan de andere kant ook een straffe keuze de Winterdark van Cornacchio, jazeker, zo’n Barleywine-geval van 11,5%. Potdekke. En dat tieramiesoeke blijkt eveneens van exquise kwaliteit.
Samengevat: Op een halfuur hadden we daar 2 uiteenlopende pilsners, een hoofdgerecht en een dessert per paardenkop weggewerkt. De ideale lunchpauze, maar de keet roept om te blijven plakken, de uitgebreide bierkaart te bestuderen, ne kilo antipasta te bestellen en hier en daar es van onze pedal te schieten…
Moesten we anno 2018 nog naar de Cirque Royal gaan en we zouden in La Tana gaan eten, dan hadden we waarschijnlijk geen concert meegepikt. Op deze plek wil je blijven. Een pareltje. Een blijver.
One thought on “Hebben we eindelijk ons favoriete Italiaans restaurant in Brussel ontdekt?”