De drankproductieruimte in La Tana is groter dan de eetproductieruimte
Soms komt een kennis te laat, dan is de kans groot dat het de chef Ambiance is. Maar soms komt kennis te laat en dat noemen we gemakshalve een gebrek aan ervaring. La Tana in hartje politiek Brussel is daar een recent bewijs van. Het is een Italiaans eethuisje, gespecialiseerd in Italiaanse bieren, op een olympische steenworp van Le cirque Royal. Hebben we eindelijk ons favoriete Italiaans restaurant in Brussel ontdekt? Continue reading Hebben we eindelijk ons favoriete Italiaans restaurant in Brussel ontdekt?
“Ge moet u geen zorgen maken, het regent, de politie blijft binnen vanavond,” grapt de olijke uitbater van Indimex, het indisch-Mexicaans restaurant te Aarschot, terwijl hij ook de Bob van de avond een gratis glas sambuca inschenkt. (niet typisch indisch of mexicaans, wel goed om de weerstand van uw slokdarm te checken, nvdr) Tekenend voor de avond was die Sambuca niet, gastvrijheid wel. Een geslaagde avond, vooral dankzij die klantvriendelijkheid. Continue reading De Indisch-mexicaanse keuken is een ding in Aarschot
Afgelopen week spraken we af om tijdens de lunch ein-de-lijk een Bomaworst te gaan eten. We gaven de vaklui-frituristen een ruime maand de tijd om deze lekkernij helemaal op snee af te bakken, maar nu was het tijd om de lang verwachte TV-sausijs te savoureren. Hoe doe je dat in godsnaam: 20 jaar verkondigen dat de Bomaworst niet te freiten is, maar ze dan wel écht uitbrengen met de bedoeling winst te maken. We spraken af met een expert terzake: iemand die voor een NGO de opdracht heeft lokaal inferieur voedsel communicatief te verpatsen als fair, ecologisch, gezond en kwaliteitsvol. Faux-le-faire. Maar wél de geknipte man voor deze tasting.
Maar het was misschien wel, gezien de omstandigheden, de best mogelijke vol-au-vent, die bewuste januarimiddag van 2018 te Leuven. We hielden ook geen vergelijkende studie bij andere eethuizen die vol-au-vent serveren, noch legden we strakke criteria vast om vol-au-vent te beoordelen. Een simpel berichtje van somsookheimwee.be volstond. “Om 12.30 in knabbeltent Gloria. Ze hebben lekkere vol-au-vent. Ik heb een muts aan. En jij?”
Paniek. Zo meteen is het Oudejaarsavond en u weet absoluut niet wat u moet vertellen tegen uw disgenoten. U zag ze immers de voorbije week al te veel. Gelukkig komt OBLC net op tijd met trendrapport van 2018 aanzetten. Of u ons kunt vertrouwen? Nou, is de witte pens terug in geraakt of niet in 2017? ’nuff said, inderdaad.
Op een willekeurige werkmiddag trokken we naar Café St Jean op het Leuvense Martelarenplein. Daar bestelden we onder het internationale motto “One is none” een lokaal biertje. Neen, geen Stella, want dat is internationale bagger, wel een Kotmadam. Volgens de eigen promo-campagne een Formidabel Bier. Wat wij ervan vonden en wat we daarbij eten, leest u hieronder. Mooi verdeeld in enkele alinea’s.
De Kotmadam is niet formidabel, maar wel heel lekker.
Laten we wel wezen: de kotmadam is niet formidabel. Dat moogt ge van u zelf niet zeggen in België. Een ander moet dat zeggen en aangezien wij zelden herkauwen wat ze ons voorkauwen: De kotmadam is niet formidabel, maar wel heel lekker om zo tussen 2 vergaderingen weg te klokken in Café St Jean. Mmm blond bier van Hoge gisting.
In Café St Jean is het leven simpel en valt er slechts te kiezen uit 2 opties:
Duvel of Limoncello? Witte of zwarte pens? Erwtensoep of Kervelsoep? Vlees in die soep? Ja, sowieso, mallootje, maar wil je spekjes bij de erwtensoep of ballekes bij de kervelsoep?
Enfin, om maar te zeggen dat wij voor 7,9 eurots ofte de waarde van een maaltijdcheque een volwaardig lunchmenu hadden: Ne Kotmadam en een soepke.
Kervelsoep met ballekes.
Aandachtspunt is de temperatuur van de soep. Die was in dezen te warm. Echt heet. Als expert business luncher weten we immers dat de bovenlaag minder warm is… maar de ballekes liggen wel op den bodem, dus dat is moeilijk combineren. Auw tong verbrand. Snel eens van de kotmadam slurpen. Geen smaak meer. Fak. Beetje peper bij doen? Proef niks. Nog wat zout. Hop. Nog een snufje peper. Verdomme da’s niet alleen warm maar ook nog eens peperheet! Ik steek mijn tong in die kotmadam. Mmm. Fris biertje. Niet formidabel. Wel fris. En lekker. Ja. Dat ook. Ik drink em leeg. Ja dat doen ik.
Maar alles heeft een duidelijk doel: nog eentje bestellen en volledig opgaan in de drukke gezelligheid van de St Jean. Steek die prikklok in je anus en drink nog een Sint-Bernardus. Dat deden we niet, maar we waren toch te laat op de vergadering.
Midden november 2017 trok de Lunch Club naar Namen om te lunchen in Pépite – cave à manger. Verkozen door Gault-Millau in de kersverse categorie “POP”, wat wil zeggen, een populair eethuis omwille van het concept of één bepaald gerecht. Een boeiende categorie die ons wel aansprak en terecht, bleek achteraf. U kan ons natuurlijk blindelings volgen, we zijn pioniers voor iets, maar zou uw disgenoot wat meer overtuiging nodig hebben: hier de 10 redenen waarom u deze winter nog naar Pépite – Cave à Manger moet trekken.
