Alliteratief Avondmaal: Thais te Tienen

Daar sta je dan. In Tienen. Hoe moet je dat uitleggen aan je naaste omgeving? Nou, heel simpel: gewoon zeggen dat je ging eten bij ToThai. De enige reden om in de suikerstad te vertoeven. Of je moet net een Bospoeper gaan kopen zijn in La Piccola Cantina. De Secretaris heeft al een Bospoeper thuis, dus moest hij wel gaan eten in Tothai. Een verslag.

Goong Rabird: Sjonge, is me dat even een voorgerecht. Een gefrituurd balleke van vermorzelde scampi en kiek. Nou, dat mag van mij gerust in frituur de Wip te Rotselaar op de kaart komen. Mjammie. De begeleidende cocktail begon veel belovend met Gin & Thaise Rijstwhisky, helaas werd er ook fruitsap en grenadine toegevoegd, waardoor het echt een strandcocktail werd, terwijl we nog steeds gewoon in Tienen zaten. Wel in een pand met airco, dat wel.

Wat drinken die Thaimannen dan eigenlijk bij hun eten? Toch geen goed flaske vino, Italiaans of Frans? Nee, die flugels drinken eigenlijk geerne ne simpele lokale lagerpils bij het eten. Dat spreekt: dat eten is bijwijlen pikant genoeg, dat een frisse, fletse pils voor het nodige evenwicht kan zorgen. Singha of Chang, boeit niet, laat zo’n koele pilsner het hoofdgerecht maar vergezellen. We zijn hier nu toch.

De uitbater had 2 dromen, relevant voor de lezer van dit stuk:
1. Een echte authentieke Thaise zaak uit de grond stampen met de gewoonten van ginder, zoals een pilsner bij het avondmaal.
2. Daar een groot publiek mee plezieren én ervan kunnen leven.

Wat bleek na enkele maanden? Beide dromen vallen niet te verzoenen, aldus de sympathieke eigenaar die eigenhandig m’n Chang opent. Zo gebruiken de Thailui niet geerne een mes bij het eten, dat is zelfs onbeleefd. Sjonge, moet je eens proberen om in Tienen géén mes op tafel te leggen. Om de haverklap gezaag aan uw oren: “waar is mijn mes!? Wij hebben nu eindelijk geleerd om niet meer met handen te eten, nu mogen we opeens niet meer met een mes eten. GODVERDOEMME!”

Ook qua gerechten is de kaart wat vervlaamst: zo is er een assortiment groentjes bijgekomen, want laat ons wel wezen, de gemiddelde Thai, die eet geen erwtjes, worteltjes of boontjes. Neen, die eet z’n Thais goedje en zal hoogstens eens een laurierachtig blaadje van een tak trekken en daarop sjieken. (nvdr : we zetten hier geen cliché neer, dat is gewoon echt zo.) Ook hier weer, beeld je in dat gezaag van de Tienenaar: “Waar zijn mijn groentjes!? Wij hebben nu eindelijk geleerd om groentjes in plaats van suikerklontjes te eten en nu krijgen plotsklaps geen groentjes meer. GODVERDOEMME!”

Massaman Lamb ofte nummertje 63 vergezeld van een lokale pils.

Ook de secretaris liet z’n hoofdschotel, de Massaman Lamb, beter bekend als nummerke 63, vergezellen van wat extra groentjes (nr 24) en uiteraard een sportief flaske Chang. Dat was nodig, want onze secretaris wou indruk maken op z’n disgenoten en bestelde z’n Massaman Lamb zowaar “ThaiStyle!”, extra pikant.  Ook dat is een aanpassing van het originele concept, om de simpele reden dat de Tiense inwoners niet zo tuk zijn op pikant. Ze hebben het daar liever wat zoeter, naar’t schijnt. Beeld je in: “Waarom staat mijn bakhuis hier in brand?! Wij hebben nu eindelijk afgeleerd om geen ammoniak meer te drinken en braaf op een klontje te sabbelen en nu heerst er precies een bosbrand in mijn smoelwerk! GODVERDOEMME!”

Het dessert leek me dan weer niet zo typisch Thais, maar dat maakte achteraf gezien niet veel uit: Het was mango-ijs in combinaatsie met wat warme rijst, uitgevonden door een of andere meester-ijsbereider uit het Tiense, die je sowieso niet tussen de Thaise palmbladen zal vinden. Maar GODVERDOEMME: lekker dat dat was!

Alleszins: Tothai, zeker de moeite om Suikerstad Tienen binnen te rijden. Een fameuze bacardi-cola (tussen pils & Calvados)  in de waardemeter van de Club, zéker als je achteraf nog een Bospoeperke koopt. Je bent daar dan toch.