Een select clubje van jonge entrepreneurs die bewust kiezen voor het goede leven: kwalitatief eten, kwantitatief drinken.
De voordelen van kleine flesjes alkiehol zijn legio. Onze schatbewaarder, die vanuit zijn functie vaak met prijs-kwaliteit bezig is, somt ze graag op voor u. Want er kunnen niet genoeg kleine flesjes alkiehool in omloop zijn. Een klein flesje alkiehool is voornamelijk handig, en sociaal, maar uiteindelijk zijn ze gewoon plezant! Continue reading De 3 voordelen van kleine flesjes alkiehol
Niet je typische foodie-instagram-foto. Geen zorgvuldig gerangschikte ingrediënten. Geen foto waarvoor je op een stoel moet staan om het juiste perspectief te vangen. Geen zalmroos tafellaken. Geen filters. Gewoon de beste burger ooit.
Burgerrestaurants zijn hip. Het meest malse stukje van de koe, op het sappigst gegrilde broodje, met de meest exquise toppings erbij, eventueel gepaird met een eco biertje. Maar de allerlekkerste burger blijft toch de festivalburger. In dit geval een The Boss-burger, genoemd naar een van de allergrootste meneren die er rondlopen in de muziekwereld en verorberd na zijn legendarische passage afgelopen Werchter. Het kon evengoed de McCartney-burger, de donderdagvanpukkelpop-burger of de Laajk Maajk-burger geweest zijn. Wat de festivalburger zo bijzonder maakt is dat hij telkens wordt genuttigd in niet-alledaagse omstandigheden. Het begint bij het bestelproces -een ware Las Vegiaanse experience – je lijkt te zijn terechtgekomen in een moshpit, maar dan eentje waar een burger bestellen gelijk staat aan overleven. De menigte heeft het water in de mond, soms letterlijk, als gevolg van die zompige cocktail van bier en andere pretstoffen waarin ze zich de voorbije uren hebben gewenteld. Het tegoed doen aan de festivalburger zelf is verheven tot een heilig tafereel. Er wordt bloedserieus nagekaart over de setlist, valse noten en dat ”ene nummer dat hij toch nog had moeten spelen”. Een tafereel dat volmaakt wordt door die ene vriend die staat te knikkebollen, gekleed in een luipaardbroek, die hij net daarvoor op de wei heeft gevonden.
Dat we in dit specifieke geval te maken hadden met een absolute festivalburger-pro-chef, de El Bulli onder de hamburgerkoten qua, is de reden van deze post. Talent moet erkend en geëerd worden! Geniale spreiding van ketchup-saus. Tot op het servet toe, voor de stille nagenieter. Het broodje met chirurgische perfectie doormidden gesneden. En als absoluut culinair orgasme, de cheesy niet op de burger maar eronder, zodat deze blijft verder sudderen door de gehanteerde duimdruk, die – zoals elke expert weet – hoger is dan wijs- en middenvingerdruk. Perfectie.
#festivalburger
De typische ingrediënten voor een Q zijn de leden ondertussen welbekend.Veel over en weer gemail om een geschikte datum te zoeken. Eenmaal die gevonden veel over en weer gemail om een geschikt restaurant vast te leggen en ik voeg er een extra ingrediënt aan toe dat hopelijk geen gewoonte wordt; een veel te laat verslag van de exploten.
Ergens eind augustus, begin september (na een grondige zoektocht in de enorme hoop aan e-mails kan ik zelfs niet meer de juiste datum terugvinden) besloten uw 4 jonge culinaire helden het nog eens te gaan zoeken over de taalgrens. Na een veelbelovende recensie in een flauw afkooksel van deze blog (De Standaard magazine) zetten ze koers richting Jambes, naar een keet met de veelbelovende naam ‘La Plage d’Amée’. Continue reading La Plage d’Amée – een fotoverslag
Vermits er besluiteloosheid heerste over wie de tweede cocktail van de avond ging mixen eiste ik die rol op. Als schatbewaarder is het immers van gigantisch belang om, zonder uiterlijk vertoon van twijfel, beslissingen te nemen. Dat creëert bij de andere partijen een (vals) gevoel van veiligheid en vestigt autoriteit. Wat dan weer handig is als er tijdens een avondje lunchclubben discussie ontstaat over financiële transacties tussen de clubleden.
We hadden net een eerste creatie van de Président achter de kiezen en de smaakpapillen van de aanwezigen stonden op scherp. Met engelengeduld goot ik voor de 5 dorstigen 10 ml wodka, 10 ml campari en 15 ml fiero in de cocktailshaker. Om dan meteen een klassieke beginnersfout te begaan; ik kapte in de shaker de inhoud van een flesje orangina waardoor het quasi onmogelijk was het goedje te schudden. Het koolzuurgas van de orangina creëerde een chemisch hogedrukgebied in de shaker waardoor ik zeer voorzichtig de op en neerwaartse beweging moest uitvoeren. Deze uitschuiver resulteerde in een drankje waar per glas 7 cl alcohol zat en slechts 5 cl Orangina terwijl het duidelijk de bedoeling was om een flesje van 25 cl per glas te nuttigen. Wat gaat dat geven? Spannend!
De cocktail had een mooie dieprode kleur wat het drankje een zonnig uiterlijk gaf, iets dat altijd welkom is in deze barre tijden. Het smakenpallet bleek ook een voltreffer. De 4 ingrediënten blenden quasi perfect waardoor een nieuwe solide smaak bij een eerste proeving naar boven kwam. “Een americano 2.0” volgens de ene aanwezige, “het ideale drankje voor op een zomers terrasje” volgens een andere.
Ik besloot deze succesvolle on-the-spot creatie ‘Sunny Freddy’ te titelen. Dit als hommage aan de fel ondergewaardeerde Zonnekeizer Freddy Treize, het minder bekend familielid van Louis Quatorze. (check www.wikipedia.com/freddytreize voor meer info)
Ottenburg Business Lunch Club 