Keuvelen bij een kaasplank, kan het leven mooier worden?
Echte kwaliteit bestaat voor OBLC uit twee elementen: de objectieve kwaliteit (is het eten niet rot) en de algemene appreciatie (sfeer en gezelligheid). Restaurant Le D’Arville op een steenworp van Namen voldeed aan beiden. Meer nog, Restaurant Le D’arville schotelde ons de perfecte ervaring voor, met een Q1 in de lentezon op een terras waar de tijd van geen belang speelt, de charmantste bediening en een kaasplank die makkelijk de halve finales van de Champions League der kaasplanken haalt.
Toen ik onlangs een Heineken kreeg in een Franse MacDonalds, bedacht ik dat er toch wat sleet op die globalisering komt. Groot was dan ook mijn verheuging toen begin 2018 een huiskamerrestaurant de deuren opende op wandelafstand van de eigen huiskamer. Mét producten uit eigen streek. Wij wandelden kort, aten lekker, genoten veel en zagen dat het goed was. Heel goed.
Afgelopen week spraken we af om tijdens de lunch ein-de-lijk een Bomaworst te gaan eten. We gaven de vaklui-frituristen een ruime maand de tijd om deze lekkernij helemaal op snee af te bakken, maar nu was het tijd om de lang verwachte TV-sausijs te savoureren. Hoe doe je dat in godsnaam: 20 jaar verkondigen dat de Bomaworst niet te freiten is, maar ze dan wel écht uitbrengen met de bedoeling winst te maken. We spraken af met een expert terzake: iemand die voor een NGO de opdracht heeft lokaal inferieur voedsel communicatief te verpatsen als fair, ecologisch, gezond en kwaliteitsvol. Faux-le-faire. Maar wél de geknipte man voor deze tasting.
Maar het was misschien wel, gezien de omstandigheden, de best mogelijke vol-au-vent, die bewuste januarimiddag van 2018 te Leuven. We hielden ook geen vergelijkende studie bij andere eethuizen die vol-au-vent serveren, noch legden we strakke criteria vast om vol-au-vent te beoordelen. Een simpel berichtje van somsookheimwee.be volstond. “Om 12.30 in knabbeltent Gloria. Ze hebben lekkere vol-au-vent. Ik heb een muts aan. En jij?”
Toen onze Secretaris onlangs op vakantie -euh werkbezoek- in een Franse McDonalds een Heineken geserveerd kreeg, viel zijn franc in zijn overgelopen emmer. Zijn maatje was vol van heel die globalisering. Waar the fanta zijn wij als mensheid mee bezig? Is het leven niet te kort om eenheidsworst met rioolwater te drinken? Ja, tuurlijk! Groot was dan ook zijn verbazing toen de Sales Account Executive Corporate & International Markets hem uitnodigde om wat kwartaalcijfers te bespreken bij Balls & Glory – Leuven, volgens de secretaris immers evengoed een fastfoodketen, toch?Continue reading Wim Ballieu heeft maar één bal en dat is spijtig.
Als je wordt uitgenodigd door Jacques en z’n goedschikse trawanten van Cafetaria De Bosuil voor een bierproeverij, dan zorgt dat voor een warm gevoel. Het hartje slaat z’n slagje over en de neuronen knetteren als een kletsnat testlabmuisje op 48 volt. De toog was opgedirkt met een 30-tal biertjes allerhand allooi: het resultaat van “biervoyageurs” die hun nieuwe biertjes trachten te slijten aan door-de-fiscus-uitgeperste horeca-uitbaters. De bedoeling van dit dipsomamisch festival is om een voor een paar weken een bier van de maand te kiezen (Jezus-eik drinkt zeer snel).
Ik verbaas me vooreest over het professionalisme dat deze heren aan de dag leggen. Geen sprake van ouderwets, ordinair gehijs…proeven is kunst en de regels zijn duidelijk:
Jacques en z’n goedschikse trawanten proeven bier.
Vul tulpglazen met 2 vingers bier
Ruik, wals, ruik, proef, wals, proef nog ‘ns
Is ie bijna-lekker ofte slecht? Geef aan Jacques, die kapt de bocht weg en spoelt je glas.
Kies een ander biertje
Is ie goed, zeg iets leuks
Spuug niet uit, dat is vies en zondig
Wat daarna gebeurt, is te zot voor woorden en zou een slechtmiddelmatig zytholoog al tot wanhoop drijven. Qua pure smaakherkenning komen we namelijk niet verder dan zoet, bitter en superzuur. Waar een Druivenstreker dan weer wel in uitblinkt is die creativiteit waarmee onkunde wordt verdoezeld als ware het een kunst. Een bloemlezing:
Dees is “Terre”-iebel slecht – Qua onbelangrijkheid scheert den deze nen hogen top – Dit vocht verveelt – Whiskas – Juist stapkousen, na 5 dagen wandelen, in de regen – Hier word ik persies nuchter van – Dees is alleen nat – Gebrouwen door baggerwerken De Nul? – Misschien iets voor ’s morgens – Plakt ewa neig aan mijn glas, het duurt te lang eer ik iets binnenkrijg.
Time is money in de horeca dus op een uurtje zijn we d’ervan af. De shortlist is experimenteel: Kotmadam, Le Fort tripel, Jackie Brown, Lupulus Organicus en Simplex.
Als u dra uw lievelingsbrasserie De Bosuil aandoet, proef het bier van de maand. Er is hard aan gewerkt.
Afgelopen weekend ging de Secretaris in familiaal verband eten. Terecht, want Grootvader Secretaris werd onlangs 92 jaar en hoe dat beter te vieren dan wat steak-frut te serveren bij de alcohol? De calvados valt ook niet ver van de appelboom, zo veel is duidelijk. Maar wist u dat Grootvader Secretaris wel een heel groot aandeel had in de oprichting van de Club? Hij bepaalde zowat 50% van het DNA!
“Kwalitatief eten, ja, da snap’k,… Maar er is meer in’t leven dan enkel nekeer goed te gaan eten, menneke… Vergeet ook af en toe niet pakweg een karrevracht 33’ers van Stella binnen te kletsen he, dat is pas goed voor de kameraderie” was zijn eerste feedback 10 jaar geleden, toen we als onzeker kwartet onze plannen voorlegden. We namen de geniale toevoeging prompt op in de statuten en kijk nu naar onze baseline:
Een select clubje van jonge entrepreneurs die bewust kiezen voor het goede leven: kwalitatief eten, kwantitatief drinken.
Hoog tijd om de brave man zijn 92ste verjaardag te vieren in familiale context in een eethuis in de buurt: de Torenhoeve. Als voorgerecht bestelt grootvader Secretaris een La Chouffe van’t vat. “Dieje Kleine kabouter is van’t vat nog net ietske beter,” weet hij te vertellen. Of er iets te eten moet bij dat voorgerecht? “Neen, bedankt, e Chouffeke zal volstaan.” Grootvader pinkt bijna een traan weg als de Secretaris een Straffe Hendrik quadrupel bestelt. “Straffe keirel, mijn kleinzoon!”
De Secretaris heeft z’n stoutste schoenen aangetrokken voor de wandeling door het rood vlees.
Als hoofdgerecht kiezen we een flaske rode wijn, dat schmeckt altijd goed af, en die laten we vergezellen van een stuk dood koebeest (steak, in vaktermen) en wat frut. Grootvader Secretaris zelf focust de laatste jaren meer op z’n dorst dan op z’n honger, dus hij kiest voor een ladysteak (250gr). Zelf opteert de Secretaris, samen met diens broer, voor “een wandeling door het rood vlees.” Dat is een bestelling die je best niet plaatst als je er niet tegen kan dat er een koebeest in Zuid-Amerika, Ierland én België het loodje legt om te verwerkt worden tot een schotel van 1 kilogram seignant vlees. Het Belgische koebeest smelt als boter op je tong, het Zuid-Amerikaans dartelt smaakvol rond op je smaakpapillen en het Iers is wat taaier, maar da’s niet altijd slecht.
Grootvader Secretaris nipt van z’n rode wijn en begint te vloeken… “neen, dees is het niet… Bestelt mij allegau ne Westmalle Trippel, daar kan ik tenminste van voort drinken.” De Secretaris noteert: “Indien te veel dorst, wijn skippen en meteen trippels tanken.” Check. Nog zoveel te leren.
Grootvader Secretaris drinkt z’n Calvados zo snel op dat de handeling amper op beeld kan worden vastgelegd.
Als dessert opteert Grootvader Secretaris voor “ietske, maakt niet uit, als het maar geflambeerd is.” De Secretaris zelf gaat voor een Coupe Brésilienne (de secretaris vindt die nootjes zo lekker, nvdr) en beseft dat hij weer een beginnersfout maakte. Nen Dessert Bien Flambée… Godverdekke, heerser.
Maar Grootvader Secretaris is vergevingsgezind en trekt nu zelf aan de kar. “Kom kleinzoon Secretaris, we gaan nog ne calvados drinken… Om nekeer goed zat van te worden.”
Een uur later waggelen Grootvader en Kleinzoon Secretaris samen naar buiten, niet goed wetend wie er nu eigenlijk wie ondersteunt.
Onze Secretaris is fulltime Secretaris, dat spreekt, maar daarnaast bezigt hij zich ook met enkele nevenactiviteiten. Bij een van die nevenactiviteiten heeft ie een collega, die zich op zijn beurt dan weer professioneel bezigt met de bouw van webstekjes. In zijn vrije tijd echter,… maakt ie ook webstekjes, maar wel heel plezante! Over Piemonte-wijnen, ja zeker, kijk maar op: http://www.piemonte.co/nl
Enfin, dat dachten we toch. We gaan er geen doekjes rond winden: wij kennen geen knars van wijnhuizen of wijnregio’s. Dus waarom een zoekopdracht enkel baseren op wijnhuis is ons een raadsel. Waarom niet zoeken op “foodpairing” of “lekker of minder lekker” of “betaalbaar” of “goed om’t vrouwke vol te kletsen.” Neen, Giet een excellent flaske vino in ons glas, dan zullen we zeker niet moeilijk doen en zelfs een zekere mate van interesse en enthousiasme vertonen. Dat hebben we niet bij een website met wijnhuizen.
Dame Fortuna zat echter op de passagiersstoel van de Secretaris toen ie naar Zuiphuis Den Hemel te Zichem reed, want die bepaalde dag kon ie er exclusief gaan genieten van een Piemonte-wine-tasting! Nu, echt exclusief was het niet echt, je moest gewoon weten dat het plaatsvond en dan gaan, maar bon, dat staat altijd goed, het woord exclusief, kijk maar naar de titel van die artikel. Continue reading Exclusieve Wijntip voor grapjurken: “Il Bospoeper ziet groen – 2011”
Wat een exclusiviteit! Enkel en alleen hier te lezen: gelekte fragmenten uit het culinair dagboek van onze Secretaris. Wel spijtig dat ze enkel hier te lezen zijn, want in het kader van een guerilla-actie om onze populariteit te boosten, hadden we de fragmenten zelf zorgvuldig geselecteerd en ‘anoniem’ doorgestuurd naar de media. Geen van allen, noch TV familie, noch Men’s Health, was geïnteresseerd in de exclusieve publicatie van deze toch wel pikante privé-aangelegenheden. Dat is natuurlijk te begrijpen, want de Secretaris is ook gewoon een niemendalletje in de media.
Maar wel een niemendalletje dat houdt van kwalitatief eten en kwantitatief drinken.
Maandag 3/10/2016 – Leuven
Oef. Er zit wel degelijk vlees tussen de broodjes.
Bar Stan is hip, zeggen ze. Enfin, dat zeggen ze al een jaar, maar ik wacht meestal een jaar. Omdat ik me dan interessanter voel. Het is middag. Ik heb honger. Ik panikeer. Dat is hier een hippe keet… Fak! En ik zie een Stanburger op het menu staan. Ik eet graag burgers. Maar subiet is dat een vegetarisch model met enkel feta, linzen of -erger- tofu. Een burger zonder vlees is eigenlijk ne pistolé belegd met een portie sla. Oef. Het is met 100% zuiver koebeestvlees. Ik ontspan. Lekker. Hamburger met vlees en daarrond liggen heel wat groentjes, maar die storen niet. Goed gedaan.
Woensdag 5/10 – Brussel Zou Alex het nog weten? Ik had hem gevraagd of hij in de Clé d’Or nog een bak Orval had staan, gemaakt op exact de geboortedag van m’n nageslacht. Dat had ie niet, maar hij ging het eens aan zijn leverancier vragen. Efkes checken in de Clé of hij dat nog weet. Ik kom binnen, we zeggen niks, hij zet direct een Orvalleke voor mijne neus. Hij weet het nog! Zijn leverancier is ook zoekende. Alex is een vakman. Ik had ook al gemaild naar de brouwerij van Orval, maar die paters drukken hun mails af op hostiepapier, denk ik. Er zit verder niks op dan te wachten. Hoe doe je dat beter dan met een double croque hawaii? Het potje cornichons laat staan. Ik raad m’n tafelgenoot de spaghetti bolognese aan. Noot aan mezelf: het verhaal van spaghetti-van-de-clé-project-braken bewaren nadat de spaghetti opgegeten is. Voor de rest, good busy secretaire!
Vrijdag 7/10 – Leuven
Snelle business meeting met onze Strategic Marketing Consultant. We zitten in Mr Bean, de koffiebar, niet het typetje. Ik drink een rabarbersapje. Hopelijk lekt dit fragment niet uit naar een pakweg TV Familie of Men’s Health. Dat zou nog al exclusief zijn, zo’n typisch Berlijns drankje zonder alkihool, bewust door mijn strot… Ik eet er ook wat bij. Wat zie ik? Alle bagels hebben de namen van vrouwtjes. Ik neem de Heidi, dat is eentje met geitenkaas, honing en een gaatje in het midden.
Zaterdag 8/10 – Faymonville
Lokaal gebrouwen, lokaal gedronken.
Weekendje in de Walen. Sta dorstig in de Proxy Delhaize van Whaimes. Lokaal biertje steekt mijn ogen uit. Ne Malmedy Tripel van de Brasserie de Bellevaux. Gewoon afpakken. Opdrinken in de Rue Marie-Thérèse. Ik denk aan Marie-Thérèse van Michel van Bierkar. Potdekke, die kon witbier tappen. Hoegaarden voor iedereen. Focus, secretaris, lokaal bier. Komop. Nootje met paprikajasje dabei. Mmm echt lekker. Helemaal niet slecht gevallen tussen die Blauwe Chimay en Omer. Staat echt goed tussen dat rijtje. Heel goed. Ga lekker slapen vannacht.
De Secretaris maakte z’n beste Pisco Sour ooit, maar moeilijk is dat niet, want het was zijn eerste Pisco Sour ooit. Waarom beslist de Secretaris op een willekeurige zaterdagnamiddag een Pisco Sour in een te flansen en niet gewoon een halve lieter cannette Jup open te kletsen of een snelle Gin-To Bien Soigné te preppen? Als het u géén Poolse worst weest, dan leest u zijn drijfveren vanaf de volgende alinea. Continue reading De Secretaris maakte z’n beste Pisco Sour ooit.
Toen ik onlangs een Heineken kreeg in een Franse MacDonalds, bedacht ik dat er toch wat sleet op die globalisering komt. Groot was dan ook mijn verheuging toen begin 2018 een huiskamerrestaurant de deuren opende op wandelafstand van de eigen huiskamer. Mét producten uit eigen streek. Wij wandelden kort, aten lekker, genoten veel en zagen dat het goed was. Heel goed.
Onze Secretaris is fulltime Secretaris, dat spreekt, maar daarnaast bezigt hij zich ook met enkele nevenactiviteiten. Bij een van die nevenactiviteiten heeft ie een collega, die zich op zijn beurt dan weer professioneel bezigt met de bouw van webstekjes. In zijn vrije tijd echter,… maakt ie ook webstekjes, maar wel heel plezante! Over Piemonte-wijnen, ja zeker, kijk maar op: 
Ottenburg Business Lunch Club 