Een beter leven dankzij restaurant Le ‘d Arville en ons vijfstappenplan

Keuvelen bij een kaasplank, kan het leven mooier worden?

Echte kwaliteit bestaat voor OBLC uit twee elementen: de objectieve kwaliteit (is  het eten niet rot) en de algemene appreciatie (sfeer en gezelligheid). Restaurant Le D’Arville op een steenworp van Namen voldeed aan beiden. Meer nog, Restaurant Le D’arville schotelde ons de perfecte ervaring voor, met een Q1 in de lentezon op een terras waar de tijd van geen belang speelt, de charmantste bediening en een kaasplank die makkelijk de halve finales van de Champions League der kaasplanken haalt.

Omdat dit bezoek de perfectie benaderde, hebben we het gemakshalve gebruikt om een checklist van te maken, zodat ook u, de gewone sterveling, kan proeven van het echte leven: kwalitatief eten, kwantitatief drinken.

1. De Tip
   Hoe belanden jullie in godsnaam in een klein restaurantje onder Namen? Ons netwerk bestaat, hoe kan het ook anders, uit andere jonge entrepreneurs die onze levensvisie appreciëren. Le d’Arville werd ons afgelopen maanden 2 maal onafhankelijk van mekaar getipt. “Een kleine parel die nog geen sterretje heeft, maar het zal niet lang meer duren,” dan weten wij genoeg. Echte kwaliteit kan je niet blijven verstoppen. We baseren ons dus zeker niet op commerciële pamfletten of influencerende blogs, enkel voor onze onafhankelijke kameraad Bruno maken we een uitzondering, die weet namelijk ook van wanten.
2. De Timing
   

   

   Belangrijke bespreking tijdens deze Q1

   Al 12 jaar gaan we eind Q1, midden maart dus, eten in de Walen. Waarom: de kans op de eerste lentezon is dan groter en Waalse terrassen absorberen de appreciatie veel beter. Alsof je geluk kan slowcooken, zoiets. Een eerste soortgelijke ervaring hadden we tien jaar geleden in Le Chai Gourmand in Gembloux. Wat later ook in Namen, in La Plage D’Amée. Moest iedereen op gezette tijdstippen vrijdagmiddag verlof pakken en met kameraden uitgebreid gaan tafelen over de taalgrens heen, er zouden geen psychologen en separatisten meer nodig zijn.

3. De Lunch
   

   

   Iets te veel witloofsaus? Gratie verleend.

   Keuzestress hoef je niet te hebben als je gaat business lunchen. Het concept is dat je àl-tijd de lunchmenu (39 eurots) aanvaardt mét aangepaste wijnen en het dessert upgrade naar een kaasplank (voor 15 euro extra in dit geval) . Dat is de standaardformule. Ohja, ook altijd beginnen met een aperitiefke (dat mag ne maison zijn, maar wij blijven toch voor Gin-To’s kiezen) en altijd eindigen met een dégustif (Calvados, sowieso). Er is altijd ruimte voor innovatie, of hoe beschrijf je die twee Orvaux achteraf op het terras anders?

4. De Bediening
   

   

   5 sterren voor de bediening.

   Je kan er prat op gaan dat er in elk degelijk Waals restaurant wel iemand is die het Nederlands machtig is. Nu, let op, dit is absoluut geen vereiste. Als wij naar de Walen gaan, dan is het niet om daar Nederlands te praten. Nous tirons notres plan, tout à fait. Als de gastvrouw echter én bekwaam én het charmantste Nederlands praat (en schei uit met die bescheidenheid), dan heb je in onze ogen een streepje voor op de rest. Is authentiek nog steeds een buzzword? Want dan gebruiken we het graag. Hoe zij geconcentreerd de keuzes der kaasplank opsomde, staat inmiddels vastgebeiteld in ons geheugen, ergens tussen de goal van Chadli tegen de Japonezen en de geboorte van onze kinderen. Een prachtig moment.

5. De afterworklunch-drink
   

   

   De gezelligheid en onze dorst kenden geen grenzen.

   Haast en spoed zijn zelden tot nooit goed, vraag dat maar aan onze zuiderburen. Daarom mag u nooit of te nimmer terug gaan werken na een businesslunch. Nu hebben wij natuurlijk ook de andere heren in het etablissement gadegeslaan en sjonge, hebben die wat bij malkander gesloeberd. No way dat die nog een zinvolle fax versturen in de namiddag. Wel vreemd dat wij de enige met een taxi daar waren, maar soit. Die taxi bracht ons wel veilig naar de Place Marché aux Légumes in hartje Namen. Le Ratin-Tôt is het oudste café van de stad, van begin 17de eeuw ergens, maar ze hebben wel fonkelnieuwe leidingen om de Blanche de Namur heerlijk fris te serveren. Wij vroegen alvast een lopende rekening, zodat de toevoer van de Blanchekes gegarandeerd was op ons premium plaatsje op het terras. De gezelligheid en onze dorst kenden die vooravond geen grenzen. En daar draait het goede leven om. Niet waar?

Conclusie

De kaasplank. Heerlijk.

Eigenlijk hebben we het nog niet in detail over het eten zelf gehad. Dat was volgens onze waardemeter zonder twijfel een calvados. Van de amuses bleef vooral het simpel tsjoepke geitenkaas met daarrond een subtiel lokaal hespje bij. Het voorgerecht, een opgerold tongske, benaderde de perfectie. De Hongaarse witte wijn werd meer dan genoeg bijgevuld. Het broodmandje ter begeleiding was trouwens ook prachtig. Het hoofdgerecht, een lokaal kiekske, tot in de genialiteit gegaard werd vergezeld door een serie schattige groenten en -als we toch iets mogen opmerken- iets te veel witloofsaus, waardoor de presentatie wat minder werd. Maar ach, onder de deskundige begeleiding van de Achuma, een heerlijk Chileens roodje, waren we dat al snel vergeten. Bij de beste kaasplank in lange tijd kregen we zowel witte als rode wijn en dat was dik okee. De Calva achteraf op het terras, was de cérise op onze taart.

Hulde aan Le D’Arville, verplicht voor voor éénieder die genieten serieus neemt.