Een select clubje van jonge entrepreneurs die bewust kiezen voor het goede leven: kwalitatief eten, kwantitatief drinken.
Author: Secretaris
De secretaris binnen de Ottenburg Business Lunch Club heeft als taak het maken van notulen en flauwe opmerkingen tijdens een vergadering. Ook het schrijven van brieven en uitnodigingen is een van de taken. Tegenwoordig is de secretaris ook contactpersoon voor ingekomen fan- en haatmails. Tevens zorgt hij daarnaast de uitgaande e-mails en uitgebalanceerde roes-controle.
Bovendien durft de secretaris al eens op zijn eentje tientallen alcoholische consumpties te slurpen.
Keuvelen bij een kaasplank, kan het leven mooier worden?
Echte kwaliteit bestaat voor OBLC uit twee elementen: de objectieve kwaliteit (is het eten niet rot) en de algemene appreciatie (sfeer en gezelligheid). Restaurant Le D’Arville op een steenworp van Namen voldeed aan beiden. Meer nog, Restaurant Le D’arville schotelde ons de perfecte ervaring voor, met een Q1 in de lentezon op een terras waar de tijd van geen belang speelt, de charmantste bediening en een kaasplank die makkelijk de halve finales van de Champions League der kaasplanken haalt.
Vele, vaak mediokere, mensen doen bij creativity & innovation labs aan ‘out of the box’-denken. Wij van OBLC, ervaringsdeskundigen aan de universiteit van het leven, doen aan ‘thinking like there is no box’. Daarmee staan we al jaren op eenzame hoogte inzake professioneel je m’en foutisme. Omdat we niet altijd jong en sexy blijven, zagen we ons genoodzaakt aan opvolging te denken. Daarom organiseerden we dit jaar onze allereerste ‘OBLC Innovation LABS’ waarbij deelnemers een innovatief idee mochten pitchen dat ‘het sociale karakter van alcohol anno 2018’ in de bloemetjes zet. Een bende jonge Kempense wolven ging met de hoofdprijs lopen. Hun Concept DRINK WT & DEEL HET MEE stal de harten van de jury.
Omdat elke aanleiding goed is om achteraf te pintelieren in Leuven Central -voorheen ‘t Poske- hadden enkele OBLC-notabelen eind augustus het onzalige idee om mee te lopen met de Leuven Night Run. Gezellig door onze eeuwenoude, doch springlevende binnenstad lopen en achteraf een stella’ke drinken op de Oude Markt. Op die organisatie valt niets op te merken. Maar het feit dat we bij aanvang van de happening nergens pils konden bemachtigen, stemt ons eerder miserabel: In wat voor een samenleving leven wij?!
Lees snel deze clickbait vol opties tot politieke recuperatie en lees waarom wij het Rector de Somerplein tot het CARL-de-Grote-Plein willen omvormen.
Planmatig kwam het beter uit dat we op Pinksteravond gingen LunchClubben in plaats van een vrijdagnamiddag. Oke, flexwerk dan maar. Na deskresearch bleek enkel Osteria Michele te Leiven aan onze hoge eisen vooraf te voldoen.
We werden in een leeg Leuven op een Italiaans reisje meegenomen langs alle Italian Classics, als eerbetoon aan Gianluigi Buffon. Die gelkop heeft verder niks met dit artiekel te maken, maar de mogelijkheid tot vrije associatie en de afwezigheid van contractuele verplichtingen dwingt ons soms tot veel te lange, irrelevante tangconstructies, die onze intro dan helemaal kapen. Sorry.
Ik vat graag even samen: eerst gaan we het hebben over leeg Leuven op Pinksteravond. Vervolgens praten we over de Italiaanse bermundadriehoek die elke recensent op een dwaalspoor brengt, om af te ronden met verslag van de Italian Classics van Osteria Michele.
Pinksteravond en Leuven is leeg.
Rare ervaring, een Pinksteravond in Leuven. Blijkt dat de Leuvense horeca toch wat vromer is dan we dachten, want allen respecteren ze de rust die ons gegund is ter ere van de uitstorting van de heilige geest van kameraadje Jezus. Niet dat ze daar destijds ook een maandag voor kregen, dat is vooral een verwezenlijking van de vakbonden, maar laat ons vooral hun werk niet kritisch fileren; die mannen zijn de laatste tijd nog al snel op hun teen getrapt. Soit, we dwalen af, tweede maal, zoals we zondag ook dwaalden doorheen de stad waar we vroeger 20% van onze levensverwachting af hebben gezopen. Damn you Seven Oaks, Marengo & het Vliegend Varken.
Dit is geen foto van een Orval. Wel van een fles wijn.
Een orvalleke als aperitief in de Picasso (haja, de Commerce was ook dicht!). Er was geen kat op straat en nog minder mensen. Enkel een indrukwekkende windhoos incluis stofwolk die over het Herbert Hooverplein waaide als ware het een indrukwekkende windhoos. Had ik al gezegd dat dat incluis stofwolk was? Nu dit gezegd, lekker is dat stof niet in een glaspartij orvaux, wijle dus naar binnen. Lang hielden we het daar niet uit, want de kerel en/of zijn 2 parkieten maakten heel veel lawaai. We hadden ons leeg glas en enkele ducaten in de waardemeter van de euro inmiddels verruild voor een volle pul witbier uit Hoegaarden. Die schoof binnen als een gladde aal ingesmeerd met olijfolie op een met bruine zeep ingevette plastieken dekzeil gesitueerd op een steile berg.
Genoeg pre-aperitivo, we trokken verder richting Osteria Michele via de Tiensestraat. We passeerden Thai House, dat gek rond restaurant, toen plots een enorme droefnis me overviel: hier werd ik voor de eerste maal door een vrouw op een romantisch dwaalspoor gebracht. Ze beloofde die bewuste dag daar op mij te wachten, op de hoek van Thai House… Ik was jong, bewust naïef en er bestond nog geen tinder om een vrouw van een slechte recensie te voorzien.
De Italiaanse bermuda-driehoek die elke recensent op een dwaalspoor brengt.
Dan heb je de hipste keet van Leuven, Baracca, beter bekend als het Knokke-zoute van de tiense straat: maanden op voorhand reserveren om op ‘t terras te kunnen zitten. Zien en gezien worden. Op de Tiense! Als kinderen van de jaren ‘70 & ‘80 lachen we ons een kriek. Maar goed tijden veranderen, dochsels het principe prijs-kwaliteit is dan wel weer tijdloos. Ons verdict: foodsharing is daar duur en ne pizza eten is basse classe. De keet is overroepen, maar iedereen die me al op het terras zag zitten, vond vermoedelijk wél dat ik er als een baas uitzag. Dus wie wint er dan?
Laatste Italiaanse restaurant in de driehoek is het voor ons minder bekende Osteria Michele, wat volgens insiders: De Peperhete Oester van Michèle wil zeggen. Ideaal dus om te bezoeken. En ze zijn open op Pinksteren. Dat bevestigde de eigenaar telefonisch toen ik in een van mijn vele onzekere momenten de dag zelf eens dubbelcheckte. “Als ik de telefoon opneem, zijn we open he meneer”. Italiaanser kan een antwoord niet zijn -behalve als ie het echt in’t Italiaans zou zeggen dan- arrogant, maar ook schattig. Beetje zoals Buffon.
Na deskresearch deden we wat aan peer-evaluation. Twee leivense connaisseurs werden onafhankelijk van mekaar gepolst naar hun ervaringen in Osteria.
NEGRONI. IS.LEKKER.
“Niet goed. Al eens geweest. Nooit meer. Lelijk tegen gevallen.”
En “Overpriced, niet echt verfijnd, te klein”
En ik dacht terug aan de samenvatting van Italianen in Leuven, met la Divina Commedia als referentiepunt:
“Betere prijs dan Officina Clandestina, veel betere kwaliteit dan La Stanza, verfijnder dan Rossi, minder overroepen dan Barraca, authentieker dan Per Tutti, met Osteria Michele wil ik zelfs geen vergelijking maken en enkel de pieza in Aurora is nog beter, maar dat is iets persoonlijk,…”
Heb lef en maak een menu van 5 italiaanse klassiekers
Als je niet van tomaten houdt, ben je gescheten bij een Italiaan.
Ja, da’s durven. Beginnen met een tomaat-mozarellaake, ge kent dat wel, prat gaan op hun verse ingrediënten, sobere bereiding en een olijfolieke dat ge niet in den aldi kunt kopen. Ja, dat ging ons goed af. Behalve de Chef d’ambiance, die eet niet graag rauwe tomaten en hadden die kwistenbiebels daar toch wel geen volledige tomaat bij gesneden seg.
Gelukkig kon hij de smaak wegspoelen met de Negroni van uitstekende makelij. U weet wel, het drankje van 2018 (neen flair, watermeloenchampagne staat zelfs niet in de top10!) Het leuke aan een Negroni is het verhaal erachter, dat beschreef ik vorig al.
Klaar voor gangske numero twee.
Vitello Tonato, nog zo’n uber-classic. Eerst en vooral dat heeft niets met de
Vitello Tonato is geen tonijn.
vitaliteit van Tonijn te maken, maar is gewoon heel dun gesneden kalfsgebraad, met e sauzeke, wat rucola en kerstomaatjes. Weer die verdomde tomaatjes, maar wel in een hoeveelheid dat onze Chef d’A kon verwerken. Ten tweede moet ik nog iets schrijven, want ik opende met ‘eerst en vooral’, maar weet niet goed wat, laten we besluiten dat het gewoon lekker was?
Als derde gang kregen we een fantastisch bolleke spaghetti alla poverella.
Het beste bolleke spagge ooit
Nooit gedacht dat we achterover zouden vallen bij het eten van een simpele spaghetti. Maar het was toch ook zo. Ook hier pasta perfectemundo al dente geprepareerd en een klein smaakbommetje in de mond en al en zo. Door de overdaad aan tomaat, moet ik denken aan de Paassmuldagen van onze voetbalclub van weleer, S.K. Ottenburg, waarbij het menu bestond uit Tomatensoep met Balletjes als voorgerecht en als hoofdgerecht hadden we balletjes met Tomatensaus. In m’n ooghoek zie ik de Chef d’A echter wel smullen dat het een naam heeft.
Bij gang 4 kregen we de keuze tussen Osso Bucco (de beste ooit, het vlees was zo zacht als een de vacht van een luxekonijntje) en ne schotel met vis. Bij wijze van inhoudelijke afwisseling plaatsen we beide foto’s naast mekaar en mag u raden wat wat is.
Ken jij het verschil tussen een Osso Bucco en iets anders?
Kunnen we typischer afronden in de reeks Italiaanse Classics dan met een Tiramissu aka Amaretto opgevuld met vaste voeding? We gaan heel eerlijk zijn: dit was gewoon goed uitgevoerd, simpele gerechten met vakmanschap gemaakt. 59 euro voor een vijfgangenmenu, dat aangelengd met 32 euro aan alcoholische consumpties en voor 91 euro mag je spreken van een avondvullend en geldbeugel-sparend programma. Zelfs voor een lunchmenu was dit niet overdreven geweest. De bediening was gezellig en zowel in’t Engels, Frans, Nederlands als Italiaans. Een lichte teleurstelling was ons deel, want we hadden zo op ons Duits geoefend.
Twee sportmannen en ne Negroni. Altijd gehydrateerd.
Verantwoordelijkheid opnemen. Daar draait het allemaal op. In een interview deze ochtend zei de organisator van de 20km van Brussel dat lopers zélf goed genoeg weten wat ze moeten doen met de voorspelde hitte komende zaterdag. Ze dwaalt. Mensen zijn doorgaans niet in staat verstandige beslissingen te nemen en bij gebrek aan initiatief van de organisator schiet OBLC graag ter hulp met extra hydratatie-tips.
Toen ik onlangs een Heineken kreeg in een Franse MacDonalds, bedacht ik dat er toch wat sleet op die globalisering komt. Groot was dan ook mijn verheuging toen begin 2018 een huiskamerrestaurant de deuren opende op wandelafstand van de eigen huiskamer. Mét producten uit eigen streek. Wij wandelden kort, aten lekker, genoten veel en zagen dat het goed was. Heel goed.
Wij zijn van mening dat elke vorm van extremisme fout is: totaal géén alcohol drinken (tournée minérale) is belachelijk, maar ook elken dag keiveel sloeberen (alcoholisme) is naar’t schijnt niet goed. Maar wat is dan wel de gulden middenweg? Hoe kan je verantwoord sloeberen? OBLC, gepokt in het land van het Belgisch Compromis, weet raad en geeft concrete richtlijnen. Lees snel meer! Continue reading Einde Tournée Minérale: Wat nu? Wat is verantwoord alcoholgebruik?
Feest! We schreven met ons stuk over La Tana, onze favoriete Italiaan in Brussel, onze 100ste recensie voor deze digitale online weblog. Hoog tijd om wat schaamteloos nieuwe content te creëren, door een willekeurig samenraapsel van artikels over Brussel te bundelen. Gelukkig zijn we zo eerlijk om ook onze aller-aller-aller-favoriet van Brussel prijs te geven. Maar daarvoor moet je wel eerst even door enkele alinea’s vol herkauwde content.
Toprestaurants in Brussel zijn niet altijd top.
Brussel heeft altijd een speciale plaats gehad binnen onze werking: Maar liefst 18% van de officiële Lunch Clubs vond plaats in Brussel. Geen enkele andere stad doet beter. Brussel ma belle, maar niet altijd. Denk maar aan het tegenvallend bezoek in 2009 aan Belga Queen, zij hadden ons foutief gelokt onder de noemer ‘biergastronomie’. Gelukkig zijn er nog steeds onafhankelijke webredacteurs die zulke onzinsballonnen meteen doorprikken. Nog zo’n tegenvaller was wat normaliter wél een topper had moeten zijn: de viering van 10 jaar Ottenburg Business Lunch Club in Villa in the Sky. Twee sterren, zogezegd, maar niet voor ons. Awoert! Nog zo’n tegenvallende ster in Brussel: het inmiddels -vermoedelijk door onze recensie- ter ziele gegane Jaloa. Wij kondigden hun teloorgang destijds aan en in de plek is inmiddels al iets nieuw en hip verschenen. Maar het was niet al kommer en kwel in Brussel. Denk maar aan het bezoekje aan het eethuis van Yves Mattagne, de Sea Grill. Top. Top. Top.
Over de andere officiële bezoeken met the full cast (Les Foudres in Elsene, Le Pigeon Noir in Ukkel, Les Potes en Toques in Ganshoren, La Brouette in Anderlecht) verschenen geen recensies. We besparen u de details waarom, zodat het enigszins spannend lijkt en u met vrienden kan gissen naar de ware toedracht van de afwezigheid van artiekels.
We gingen ook buiten de officiële bezoeken af en toe snuisteren in het aanbod van de Brusselse horeca:
* Vegetarisch eten bij Shanti in Etterbeek.
* Nog steeds geen vlees, maar wel vis eten in La Marée, Brussel.
* Brunchen in het Egmontpark, Brussel
* Heerlijk smullen in de plek van het moment: Officina, Brussel.
* We gingen vroeger ook al eens Italiaans eten, in Easy Tempo, Brussel.
* De Creoolse keuken hebben we ook 1 keer geprobeerd, in La Case Créole, Elsene.
De ultieme tip: Het gezelligste restaurant van Brussel – De La Bourse
In de voorbije 10 jaar zijn we echter ook vaak terug gekeerd naar de plek waar we ons het meeste thuis voelen: Restaurant de La Bourse. Sinds 2012 gevestigd in de Vlaamse Steenweg, in het huis van patron Abdel, in hartje Brussel. Een noodgedwongen verhuis, want voordien zaten ze in de Visverkopersstraat tot een of andere flutwinkel voorrang kreeg van de harteloze eigenaar. Maar bref, het is het gezelligste familierestaurant van Brussel.
De beste steak frit vn Brussel eet je bij Abdel van Restaurant De La Bourse
Bij binnenkomst word je persoonlijk en hartelijk begroet. Als wij gaan, hoeven we zelfs onze bestelling niet meer op te noemen: er staan prompt 2 westmalle tripels klaar, een steak béarnaise seignant en een steak au poivre crème à point gebakken. De calvados achteraf bij de rekening hoort erbij. Oh, en de frietjes zijn à volonté. Zeker dadde.
In totaal klokken we tegenwoordig af op zo’n 40,50 euro voor die twee plats. 40,50?! In hartje Brussel. Die mannen zijn zot. Ja, die mannen zijn zot van eerlijk voedsel voor eerlijke klanten. Een babbeltje hier. Een folieke daar. Ze konden hun ogen niet geloven toen we er eens mosselen gingen eten in plaats van de vertrouwde steaks. Gelachen dat we samen hebben. We zijn er al op de middag geweest en te lang blijven hangen, we zijn er al bezopen binnengetitst, we zijn er al met de vrouwen geweest, met vrienden, alleen… Maakt allemaal niet uit, het is thuiskomen en we zouden er graag voor betalen, voor dat heerlijke gevoel, maar dat kan dus niet wegens absurd goedkoop. En sympa, zeiden we dat al?
Weet u, die permanente zoektocht naar leuke adresjes in Brussel om te gaan smullen is enkel mogelijk als je een goede thuishaven hebt en dat is La Bourse voor ons. Alsof de bomma heeft gekookt. Met liefde en smaak. Een verborgen parel, waar we om de zoveel maanden naartoe worden gezogen. Zoals Narciss naar Goldmund, uit het gelijknamige boek van Hermann Hesse. Een cultroman die door elke generatie opnieuw wordt ontdekt. En dat hopen wij ook van Restaurant De La Bourse. En stiekem dan ook weer niet.
De drankproductieruimte in La Tana is groter dan de eetproductieruimte
Soms komt een kennis te laat, dan is de kans groot dat het de chef Ambiance is. Maar soms komt kennis te laat en dat noemen we gemakshalve een gebrek aan ervaring. La Tana in hartje politiek Brussel is daar een recent bewijs van. Het is een Italiaans eethuisje, gespecialiseerd in Italiaanse bieren, op een olympische steenworp van Le cirque Royal. Hebben we eindelijk ons favoriete Italiaans restaurant in Brussel ontdekt? Continue reading Hebben we eindelijk ons favoriete Italiaans restaurant in Brussel ontdekt?
“Ge moet u geen zorgen maken, het regent, de politie blijft binnen vanavond,” grapt de olijke uitbater van Indimex, het indisch-Mexicaans restaurant te Aarschot, terwijl hij ook de Bob van de avond een gratis glas sambuca inschenkt. (niet typisch indisch of mexicaans, wel goed om de weerstand van uw slokdarm te checken, nvdr) Tekenend voor de avond was die Sambuca niet, gastvrijheid wel. Een geslaagde avond, vooral dankzij die klantvriendelijkheid. Continue reading De Indisch-mexicaanse keuken is een ding in Aarschot
Omdat elke aanleiding goed is om achteraf te pintelieren in 
Toen ik onlangs een Heineken kreeg in een Franse MacDonalds, bedacht ik dat er toch wat sleet op die globalisering komt. Groot was dan ook mijn verheuging toen begin 2018 een huiskamerrestaurant de deuren opende op wandelafstand van de eigen huiskamer. Mét producten uit eigen streek. Wij wandelden kort, aten lekker, genoten veel en zagen dat het goed was. Heel goed.
Ottenburg Business Lunch Club 